wand4en5april06

Als altijd verzamelen bij Jan. Het bleek dat deze keer de vrouwen veruit in de minderheid waren, maar eentje en vijf mannen. We besloten om naar Ommen te gaan, een wandeling van ongeveer tien kilometer. Dat zagen we allemaal wel zitten. De wandeling voerde ons door het Vechtdal.

Afwisselend door bos, langs sloten, weilanden, akkers, heel mooie boerderijen etc. Het Vechtdal kent zogenaamde koelanden als het Junner- en Ariënkoeland. Eeuwen geleden brachten koeherders vanaf de brinken in de dorpjes , de dieren naar het land om te grazen. Met de mest werden de akkers vruchtbaar gemaakt. Staatsbosbeheer hanteert nog steeds dit eeuwenoude systeem van begrazing. Dit "beheer van de lange adem" geeft stabiliteit, waardoor het landschap zijn authentieke karakter behoudt, waar wij vanmorgen volop van genoten hebben.

Gerrit heeft z'n verjaardagscadeau al gekregen, een heel mooi dititaal fototoestel van Canon, dus om uit te proberen zijn er heel wat foto's gemaakt.

Op onze wandeling kwamen we bij een boerderij in gesprek met de bewoner en zijn vrouw. Hij vertelde dat hij vroeger jachtopziener was geweest en dat er door het beleid van diverse regeringen de wildstand in de omgeving erg terug teruggelopen was. Je ziet nog maar heel sporadisch een konijn of haas, fazant en dergelijke. Wel zag je steeds meer vossen wat volgens hem de oorzaak is van de teruggaande wildstand, omdat op de vos niet gejaagd mag worden. Ook vroeg hij: woar kom ie vandan. Jan zei: uut Zwolle. O zei hij dan kun ie ok wel plat. Joawe zei Jan. komt die ander ok uut Zwolle? Ze wonen er nu wel maar komen overal vandaan. Noe 'et beste dan en loop ze, ja dank u en een prettige dag nog. Daarna vervolgden we onze weg.

Onze wandelroute van vandaag gaat door de tichelgaten, over het landgoed Windesheim en langs de IJssel. We starten aan het einde van de fabrieksweg vlak voor de restanten van de oude steenfabriek. In de archieven wordt in 1853 voor het eerst melding gemaakt van een steenfabriek bij Windesheim. Nu resteert alleen het ovencomplex zonder schoorsteen, zie foto hierboven. De winning van klei vond plaats rondom de fabriek. Eerst buitendijks en later binnendijks, werd de klei tot een diepte van 1,5 m afgegraven en ter plekke tot stenen verwerkt. Het gebied is nu in het bezit van Staatsbosbeheer.

Aan het begin lopen we door de tichelgaten, het lijkt hier altijd wel te bewegen, veel vogels die steeds weer opvliegen omdat wij toch te veel kletsen. Ook al vroeg Gerrit ons stil te zijn, wij wilden onze naam eer aan doen. We lopen tussen de waterplassen door, veel knotwilgen en dicht struweel.

Het wilgenpluis is nog niet rijp. De grote en kleinere plassen waar we langslopen zijn de naamgevers van dit natuurgebied: de tichelgaten. Tichel is het oud-Hollandse woord voor 'tegel' of baksteen. De vogels roepen en zingen voor ons, zweven, duiken en fladderen. Het is de bedoeling dat je in een vogelhut stil bent, maar hieronder kun je zien dat de dames lawaai en plezier maken:

We zagen een verscheidenheid aan vogels w.o. natuurlijk de aalscholvers die hier in de bomen een kleine kolonie hebben. Ze hebben geen vette laag op hun veren en kunnen dus diep duiken. De visarend, die hier soms hoog boven de tichelgaten en de IJssel vliegt, hebben we dit keer niet gezien.

Na een stuk verharde weg kwamen wij aan bij het landgoed Windesheim. Eenmaal door het hek zien we omgezaagde bomen liggen. We lopen over slingerende paden, door lanen en over bruggetjes. Gerrit is druk met het uitleggen van veel interessante wetenswaardigheden:

Onderweg komen we ook een holle nog levende kastanje tegen. De foto's hiervan en van andere plekjes zijn opgenomen in de bijlage.

WANDELING OP WOENSDAG 12 APRIL 2006: "DEN ALERDINCK"

Wij gebruiken deze bestemming meestal bij regenachtig weer. Je loopt dan relatief droog. Ditmaal was de verjaardag van Karin de reden (lekker dicht bij huis) om hier te gaan

Den Alerdinck maakte destijds deel uit van de bezittingen van Peter van Uterwijck, wiens zoon Jan Godfried als dijkgraaf van Salland het huis liet herbouwen met allure van een historische buitenplaats in de 18de eeuw. Hoewel Den Alerdinck meermalen is verbouwd en uitgebreid, is de huidige aanblik, niet ontstaan als gevolg van de bouwplannen van dijkgraaf Uterwijk. In 1869 kocht baron C.W. van Dedem uit Zwolle het buiten en liet de 18de eeuwse buitenplaats grondig verbouwen als gevolg waarvan een in eclectische stijl gehouden landhuis ontstond met afgeplat schilddak, waarop een dakruiter met wijzerplaat. Den Alerdinck is bijna 100 jaar in het bezit geweest van de familie Van Sonsbeeck. Bernardus van Sonsbeeck liet in de 1e helft van de 19e eeuw de fraaie tuinen aanleggen de tuinarchitecten de gebroeders Zocher. De tuinen kregen het karakter van een park met speelse vormen, zoals dat ook rond de Engelse landhuizen gebruikelijk was. Dergelijke tuinen werden dan ook 'engelse tuinen' of ''engels werk' genoemd. De Engelse tuin rondom den Alerdinck was één van de eerste tuinen in Overijssel van die soort. Later kreeg dat vaak navolging. Volgens een bewaard gebleven plattegrondschets dateert de geometrische grondslag van Den Alerdinck uit de 17de eeuw. Na een heerlijke wandeling gingen we snel naar Karin, die voor ons de koffie klaar had staan.

WANDELING OP DINSDAG 18 APRIL 2006: "NUNSPEET"

Omdat wij al langere tijd niet gelopen hadden in het Zandenbos, vandaag richting Nunspeet. Op weg daar naartoe begon het behoorlijk te regenen. Wij zijn toch maar op pad gegaan en het bleek dat de regen wel meeviel. Wij parkeerden de auto’s vlak bij de Zandenplas en constateerde al snel dat er geen paaltjesroute was op deze plek. Wij gingen er vanuit dat als wij een groot vierkant liepen, wij vanzelf weer bij de auto’s zouden uitkomen. Toen wij ongeveer 5 kilometer gelopen hadden vroegen wij ons af, of wij wel de goede kant op gingen. Wij zagen behoorlijk wat afdrukken van Nordic Walkingstokken (in tegenovergestelde richting), en daarom namen Eugene en Rob aan dat we op de goede weg terug zaten. Niets bleek uiteindelijk minder waar. Na enige discussies op verschillende kruispunten liepen wij in de verkeerde richting. De moed zonk sommige van ons in de schoenen en hier en daar hoorden wij gezucht en gekreun. Het was niet helemaal duidelijk of dit kwam van vermoeidheid of van het gebrek aan vertrouwen in een goede afloop. Bij een ANWB paddestoel, die ons duidelijk maakte dat wij bijna in Vierhouten zaten, bleek dat we goed fout zaten. Op de kaart hieronder is de door ons gelopen route te zien, inclusief het vraagteken waar we fout zijn gelopen.

Jan probeerde ons op te vrolijken door verschillende foto’s te maken, dit had echter weinig effect. De weg naar de parkeerplaats (nog ca. 5 km) na al ongeveer 9 kilometer gelopen te hebben, was voor enkelen een tegenvaller.
De koffie in ’t Harde smaakte des te beter:

Hoewel Jan beweerde dat hij de 14,5 kilometer makkelijk had gelopen, kun je hier zien dat hij volledig uitgeteld is.

WANDELING OP WOENSDAG 19 APRIL 2006: "OLST/DIEPENVEEN"

De wandeling van vandaag gaat over het landgoed rondom kasteel 'De Haere', dit ligt aan de weg tussen Deventer en Olst (de IJsseldijk). Het kasteel is in 1329 voor het eerst genoemd. Het behoorde in de 14e eeuw aan Vranken ter Haer. In 1443 werd De Haere - tot dan in bezit van de familie Van der Haer - verkocht aan de Deventer schepen. Rond 1560 werd het kasteel verbouwd in een U-vorm. Door vererving kwam de adellijke familie Van Coeverden in bezit van De Haere. Zij bewoonde het huis/kasteel tot 1750. Vanaf die tijd werden door de toenmalige eigenaar, diverse ingrijpende veranderingen in en om het huis gerealiseerd.

Wij hebben genoten van de aanpassingen rondom het huis: een uitgebreid lanenstelsel en een park in Engelse landschapstijl. Er werd ook een toren en een heuse ruïne gebouwd. Wij hebben in de toren enkele foto's gemaakt die helaas allen te donker zijn geworden. Eén foto vanuit de toren staat hieronder:

Als je goed kijkt zie je tussen Dinie en Lia onze verdekt opgestelde opperspreekstalmeester. Het huis en het landgoed werden in 1962 verkocht aan de gemeente Deventer, die er nooit een bestemming aan heeft gegeven. In 1996 is, na verkoop aan Stichting IJssellandschap, De Haere gedurende een periode van 3 jaar gerestaureerd. De havezate, zoals het nu deftig heet, is sinds 1999 in oude glorie hersteld en wordt weer bewoond door een oud adellijk geslacht (de familie van Dedem, die naam zijn we in Overijssel al vaker tegengekomen). Wij kwamen op onze wandeling ook langs de inlaatwerken uit de IJssellinie, die een onderdeel zijn van de Nederlanse waterlinie tegen mogelijk Russisch offensief uit 1950 - 1968 (koude oorlog).

Zo van buitenaf gezien vraag je je af, hoe een en ander gewerkt zou moeten hebben. Om daarvan enig begrip te krijgen hieronder een opengewerkte schets:

We hebben genoten van de prachtige omgeving en het heerlijke weer. Toen bij de auto bleek dat we in vergelijking met de dag ervoor wel erg weinig hadden gelopen stelde een niet nader te noemen persoon voor om het rondje er nog een keer achter aan te lopen. De reacties zijn te raden. Op naar de koffie in Wijhe.

WANDELING OP DINSDAG 25 APRIL 2006: "WAPENVELD"

We vertrokken met 2 auto’s richting Wapenveld , naar het terrein “Petrea” genaamd, onder uitstekende weersomstandigheden.
We hadden er in November voor het laatst gelopen onder gladde omstandigheden, maar daar was nu geen sprake van want het was bijna 20 graden. Jannie wilde graag een warming up omdat we er normaal direct in een stevig tempo vandoor gaan. Ze had Theo geraadpleegd en die zei: je kunt ook beginnen met een rustig tempo, zo gezegd zo gedaan. Petrea is een typisch Veluws boslandschap met veel naaldbos en enkele heidevelden. Ook eiken- en beukenlanen en spontaan ontstaan berken-dennenbos. Midden in het terrein bevindt zich een boerderijtje met wat grasland Het bos bestaat voornamelijk uit grove den en andere naaldbomen. Hier groeit onder andere de dennenorchis. Loofbomen zijn in geringe mate aanwezig, meestal in de vorm van lanen en singels. Ook in het bosreservaat op de voormalige stormvlaktes uit 1972/73 zijn veel berken ontkiemd. De plaatsen waar vroeger keileem werd gewonnen zijn goed herkenbaar omdat daar boomsoorten zijn aangeplant die een wat voedselrijkere bodem verlangen, zoals eik, beuk, Amerikaanse eik, douglas of sitka. De onderbegroeiing is niet rijk aan soorten. Maar tussen de kraaiheide, bosbessen en bochtige smele komen wel enkele bijzonderheden voor, zoals veelbloemige salomonszegel, grote wolfsklauw en rondbladig wintergroen. Ook groeit plaatselijk hengel, een halfparasiet die voedsel onttrekt aan de wortels van grassen. Kenmerkende heidesoorten zijn struikheide, dopheide, kraaiheide, tormentil, zandzegge en schapegras. De mineraalrijke plekken waar destijds de takken en stobben van het stormhout zijn verbrand, vertonen een dichte begroeiing van duinriet.
We genoten volop van het mooie weer en na 6 km was de route gelopen. Op naar onze oude stamtent om koffie te drinken. We waren vroeg weer terug omdat Trees en Dinie om half 1 weer in Zwolle moesten zijn.

WANDELING OP WOENSDAG 26 APRIL 2006: "DALFSEN"

Het was niet zulk mooi weer als dinsdag, maar vol goede moed vertrokken we met 7 personen naar Dalfsen. Achter het station bij huize den Berg parkeerden we de auto. Het “Goed De Berch” wordt voor het eerst genoemd in 1483. het werd in 1703 door Willem Jan van Dedem gekocht. Ongeveer op de dezelfde plaats liet hij een nieuw huis bouwen dat in 1705 klaar was. Op de voorgevel van het huis zijn de alliantie-wapens van hem en zijn vrouw Gerbrecht van Deelen te zien. Sinds 1705 is het huis door zeven generaties Van Dedem bewoond.

Lia en Eugene kwamen toen tot de ontdekking dat ze hun poles hadden laten liggen in de eigen auto en die stond nog op de parkeerplaats in Zwolle. Lia verweet Eugene dat hij de stokken vergeten was en Eugene zei dat Lia erop moest letten. Maar niet getreurd we gingen op pad en vermaakten ons best. Ria was na lange tijd ook weer aanwezig en het deed ons goed dat ze weer beter was. Jan wilde met zijn nieuwe camera de foto die Eugene op 7 december jl. had gemaakt overdoen:

Jan heeft zijn camera ingesteld op breedbeeld en dat heeft het bovenstaande effect. Jan kan tevreden zijn. Uit onderstaande foto blijkt dat we als groep (hoe groot of hoe klein ook) elke wandeling weer onderwerpen vinden om over te discussiëren:

Omdat niet iedereen goed in beeld stond vond jan het beter om een officiële groepsfoto te maken:

Na een wandeling van ongeveer 9 km deden we ons te goed aan de koffie in het station van Dalfsen en Lia kon het niet laten om appelgebak te nemen, maar het was heel lekker zei ze. Bij thuiskomst bleken inderdaad de poles nog in de auto te liggen, die vergeten ze voorlopig niet meer.


	HOME \| LOCATIES \| WANDELINGEN \| NIEUWS
		DINSDAG 4 APRIL: ZWOLLE WOENSDAG 5 APRIL 2006: "OMMEN" DINSDAG 11 APRIL 2006: "WINDESHEIM" WOENSDAG 12 APRIL 2006: "DEN ALERDINCK" DINSDAG 18 APRIL 2006: "NUNSPEET" WOENSDAG 19 APRIL 2006: "OLST/DIEPENVEEN" DINSDAG 25 APRIL 2006: "WAPENVELD" WOENSDAG 26 APRIL 2006: "DALFSEN"
		WANDELING OP DINSDAG 4 APRIL 2006: "ZWOLLE" Een wandeling dicht bij huis. Omdat wij na de wandeling niet alleen Joke’s verjaardag vierden maar ook nog de juiste namen bij de jeugdfoto’s zouden vaststellen besloten wij in onze achtertuin te lopen. Landgoed Zandhove heeft een oud en nieuw bos/park. Al halverwege de 18e eeuw werd dit landgoed in Barokstijl aangelegd. Je kunt dit o.a. zien door de rechte lijnen die op verschillende plekken nu nog aanwezig zijn. Zandhove ligt op een oeverwal. Toen de IJssel nog een veel breder stroomdal had ontstond hier die oeverwal. Er staan veel verschillende boomsoorten in het park: zomereik, Amerikaanse eik, es, mammoetboom, paardekastanje, watercypressen, linde, iep en verschillende conifeerachtigen. Klik hier voor de foto's bij de vogelkooi van Zandhove en de verjaardag van Joke.
		WANDELING OP WOENSDAG 5 APRIL 2006: "OMMEN"
		Als altijd verzamelen bij Jan. Het bleek dat deze keer de vrouwen veruit in de minderheid waren, maar eentje en vijf mannen. We besloten om naar Ommen te gaan, een wandeling van ongeveer tien kilometer. Dat zagen we allemaal wel zitten. De wandeling voerde ons door het Vechtdal. Afwisselend door bos, langs sloten, weilanden, akkers, heel mooie boerderijen etc. Het Vechtdal kent zogenaamde koelanden als het Junner- en Ariënkoeland. Eeuwen geleden brachten koeherders vanaf de brinken in de dorpjes , de dieren naar het land om te grazen. Met de mest werden de akkers vruchtbaar gemaakt. Staatsbosbeheer hanteert nog steeds dit eeuwenoude systeem van begrazing. Dit "beheer van de lange adem" geeft stabiliteit, waardoor het landschap zijn authentieke karakter behoudt, waar wij vanmorgen volop van genoten hebben. Gerrit heeft z'n verjaardagscadeau al gekregen, een heel mooi dititaal fototoestel van Canon, dus om uit te proberen zijn er heel wat foto's gemaakt. Op onze wandeling kwamen we bij een boerderij in gesprek met de bewoner en zijn vrouw. Hij vertelde dat hij vroeger jachtopziener was geweest en dat er door het beleid van diverse regeringen de wildstand in de omgeving erg terug teruggelopen was. Je ziet nog maar heel sporadisch een konijn of haas, fazant en dergelijke. Wel zag je steeds meer vossen wat volgens hem de oorzaak is van de teruggaande wildstand, omdat op de vos niet gejaagd mag worden. Ook vroeg hij: woar kom ie vandan. Jan zei: uut Zwolle. O zei hij dan kun ie ok wel plat. Joawe zei Jan. komt die ander ok uut Zwolle? Ze wonen er nu wel maar komen overal vandaan. Noe 'et beste dan en loop ze, ja dank u en een prettige dag nog. Daarna vervolgden we onze weg. Bijna aan het eind hebben we heerlijk op een hoog geplaatst bankje gezeten met een mooi uitzicht op een zgn. dooie arm van de Vecht met prachtige begroeiing op de oevers. Het was heerlijk in het zonnetje. Je zou niet weer weg willen, maar we gingen toch maar "op naar de koffie" bij JIPP. Op de parkeerplaats in Ommen ontdekten we een beeldje dat aangaf dat de bisschop van Utrecht stadsrechten aan Ommen verleende. We hadden toch nooit geweten dat Ommen een stad is. De koffie was als vanouds weer lekker, zeker door de slagroom. Voor Gerrit was het de eerste keer bij JIPP, ook hij is zeer tevreden over deze locatie, 't is er gezellig. WANDELING OP DINSDAG 11 APRIL 2006: "WINDESHEIM" Onze wandelroute van vandaag gaat door de tichelgaten, over het landgoed Windesheim en langs de IJssel. We starten aan het einde van de fabrieksweg vlak voor de restanten van de oude steenfabriek. In de archieven wordt in 1853 voor het eerst melding gemaakt van een steenfabriek bij Windesheim. Nu resteert alleen het ovencomplex zonder schoorsteen, zie foto hierboven. De winning van klei vond plaats rondom de fabriek. Eerst buitendijks en later binnendijks, werd de klei tot een diepte van 1,5 m afgegraven en ter plekke tot stenen verwerkt. Het gebied is nu in het bezit van Staatsbosbeheer. Aan het begin lopen we door de tichelgaten, het lijkt hier altijd wel te bewegen, veel vogels die steeds weer opvliegen omdat wij toch te veel kletsen. Ook al vroeg Gerrit ons stil te zijn, wij wilden onze naam eer aan doen. We lopen tussen de waterplassen door, veel knotwilgen en dicht struweel. Het wilgenpluis is nog niet rijp. De grote en kleinere plassen waar we langslopen zijn de naamgevers van dit natuurgebied: de tichelgaten. Tichel is het oud-Hollandse woord voor 'tegel' of baksteen. De vogels roepen en zingen voor ons, zweven, duiken en fladderen. Het is de bedoeling dat je in een vogelhut stil bent, maar hieronder kun je zien dat de dames lawaai en plezier maken: We zagen een verscheidenheid aan vogels w.o. natuurlijk de aalscholvers die hier in de bomen een kleine kolonie hebben. Ze hebben geen vette laag op hun veren en kunnen dus diep duiken. De visarend, die hier soms hoog boven de tichelgaten en de IJssel vliegt, hebben we dit keer niet gezien. Na een stuk verharde weg kwamen wij aan bij het landgoed Windesheim. Eenmaal door het hek zien we omgezaagde bomen liggen. We lopen over slingerende paden, door lanen en over bruggetjes. Gerrit is druk met het uitleggen van veel interessante wetenswaardigheden: Onderweg komen we ook een holle nog levende kastanje tegen. De foto's hiervan en van andere plekjes zijn opgenomen in de bijlage. WANDELING OP WOENSDAG 12 APRIL 2006: "DEN ALERDINCK" Wij gebruiken deze bestemming meestal bij regenachtig weer. Je loopt dan relatief droog. Ditmaal was de verjaardag van Karin de reden (lekker dicht bij huis) om hier te gaan Den Alerdinck maakte destijds deel uit van de bezittingen van Peter van Uterwijck, wiens zoon Jan Godfried als dijkgraaf van Salland het huis liet herbouwen met allure van een historische buitenplaats in de 18de eeuw. Hoewel Den Alerdinck meermalen is verbouwd en uitgebreid, is de huidige aanblik, niet ontstaan als gevolg van de bouwplannen van dijkgraaf Uterwijk. In 1869 kocht baron C.W. van Dedem uit Zwolle het buiten en liet de 18de eeuwse buitenplaats grondig verbouwen als gevolg waarvan een in eclectische stijl gehouden landhuis ontstond met afgeplat schilddak, waarop een dakruiter met wijzerplaat. Den Alerdinck is bijna 100 jaar in het bezit geweest van de familie Van Sonsbeeck. Bernardus van Sonsbeeck liet in de 1e helft van de 19e eeuw de fraaie tuinen aanleggen de tuinarchitecten de gebroeders Zocher. De tuinen kregen het karakter van een park met speelse vormen, zoals dat ook rond de Engelse landhuizen gebruikelijk was. Dergelijke tuinen werden dan ook 'engelse tuinen' of ''engels werk' genoemd. De Engelse tuin rondom den Alerdinck was één van de eerste tuinen in Overijssel van die soort. Later kreeg dat vaak navolging. Volgens een bewaard gebleven plattegrondschets dateert de geometrische grondslag van Den Alerdinck uit de 17de eeuw. Na een heerlijke wandeling gingen we snel naar Karin, die voor ons de koffie klaar had staan. WANDELING OP DINSDAG 18 APRIL 2006: "NUNSPEET" Omdat wij al langere tijd niet gelopen hadden in het Zandenbos, vandaag richting Nunspeet. Op weg daar naartoe begon het behoorlijk te regenen. Wij zijn toch maar op pad gegaan en het bleek dat de regen wel meeviel. Wij parkeerden de auto’s vlak bij de Zandenplas en constateerde al snel dat er geen paaltjesroute was op deze plek. Wij gingen er vanuit dat als wij een groot vierkant liepen, wij vanzelf weer bij de auto’s zouden uitkomen. Toen wij ongeveer 5 kilometer gelopen hadden vroegen wij ons af, of wij wel de goede kant op gingen. Wij zagen behoorlijk wat afdrukken van Nordic Walkingstokken (in tegenovergestelde richting), en daarom namen Eugene en Rob aan dat we op de goede weg terug zaten. Niets bleek uiteindelijk minder waar. Na enige discussies op verschillende kruispunten liepen wij in de verkeerde richting. De moed zonk sommige van ons in de schoenen en hier en daar hoorden wij gezucht en gekreun. Het was niet helemaal duidelijk of dit kwam van vermoeidheid of van het gebrek aan vertrouwen in een goede afloop. Bij een ANWB paddestoel, die ons duidelijk maakte dat wij bijna in Vierhouten zaten, bleek dat we goed fout zaten. Op de kaart hieronder is de door ons gelopen route te zien, inclusief het vraagteken waar we fout zijn gelopen. Jan probeerde ons op te vrolijken door verschillende foto’s te maken, dit had echter weinig effect. De weg naar de parkeerplaats (nog ca. 5 km) na al ongeveer 9 kilometer gelopen te hebben, was voor enkelen een tegenvaller. De koffie in ’t Harde smaakte des te beter: Hoewel Jan beweerde dat hij de 14,5 kilometer makkelijk had gelopen, kun je hier zien dat hij volledig uitgeteld is. WANDELING OP WOENSDAG 19 APRIL 2006: "OLST/DIEPENVEEN" De wandeling van vandaag gaat over het landgoed rondom kasteel 'De Haere', dit ligt aan de weg tussen Deventer en Olst (de IJsseldijk). Het kasteel is in 1329 voor het eerst genoemd. Het behoorde in de 14e eeuw aan Vranken ter Haer. In 1443 werd De Haere - tot dan in bezit van de familie Van der Haer - verkocht aan de Deventer schepen. Rond 1560 werd het kasteel verbouwd in een U-vorm. Door vererving kwam de adellijke familie Van Coeverden in bezit van De Haere. Zij bewoonde het huis/kasteel tot 1750. Vanaf die tijd werden door de toenmalige eigenaar, diverse ingrijpende veranderingen in en om het huis gerealiseerd. Wij hebben genoten van de aanpassingen rondom het huis: een uitgebreid lanenstelsel en een park in Engelse landschapstijl. Er werd ook een toren en een heuse ruïne gebouwd. Wij hebben in de toren enkele foto's gemaakt die helaas allen te donker zijn geworden. Eén foto vanuit de toren staat hieronder: Als je goed kijkt zie je tussen Dinie en Lia onze verdekt opgestelde opperspreekstalmeester. Het huis en het landgoed werden in 1962 verkocht aan de gemeente Deventer, die er nooit een bestemming aan heeft gegeven. In 1996 is, na verkoop aan Stichting IJssellandschap, De Haere gedurende een periode van 3 jaar gerestaureerd. De havezate, zoals het nu deftig heet, is sinds 1999 in oude glorie hersteld en wordt weer bewoond door een oud adellijk geslacht (de familie van Dedem, die naam zijn we in Overijssel al vaker tegengekomen). Wij kwamen op onze wandeling ook langs de inlaatwerken uit de IJssellinie, die een onderdeel zijn van de Nederlanse waterlinie tegen mogelijk Russisch offensief uit 1950 - 1968 (koude oorlog). Zo van buitenaf gezien vraag je je af, hoe een en ander gewerkt zou moeten hebben. Om daarvan enig begrip te krijgen hieronder een opengewerkte schets: We hebben genoten van de prachtige omgeving en het heerlijke weer. Toen bij de auto bleek dat we in vergelijking met de dag ervoor wel erg weinig hadden gelopen stelde een niet nader te noemen persoon voor om het rondje er nog een keer achter aan te lopen. De reacties zijn te raden. Op naar de koffie in Wijhe. WANDELING OP DINSDAG 25 APRIL 2006: "WAPENVELD" We vertrokken met 2 auto’s richting Wapenveld , naar het terrein “Petrea” genaamd, onder uitstekende weersomstandigheden. We hadden er in November voor het laatst gelopen onder gladde omstandigheden, maar daar was nu geen sprake van want het was bijna 20 graden. Jannie wilde graag een warming up omdat we er normaal direct in een stevig tempo vandoor gaan. Ze had Theo geraadpleegd en die zei: je kunt ook beginnen met een rustig tempo, zo gezegd zo gedaan. Petrea is een typisch Veluws boslandschap met veel naaldbos en enkele heidevelden. Ook eiken- en beukenlanen en spontaan ontstaan berken-dennenbos. Midden in het terrein bevindt zich een boerderijtje met wat grasland Het bos bestaat voornamelijk uit grove den en andere naaldbomen. Hier groeit onder andere de dennenorchis. Loofbomen zijn in geringe mate aanwezig, meestal in de vorm van lanen en singels. Ook in het bosreservaat op de voormalige stormvlaktes uit 1972/73 zijn veel berken ontkiemd. De plaatsen waar vroeger keileem werd gewonnen zijn goed herkenbaar omdat daar boomsoorten zijn aangeplant die een wat voedselrijkere bodem verlangen, zoals eik, beuk, Amerikaanse eik, douglas of sitka. De onderbegroeiing is niet rijk aan soorten. Maar tussen de kraaiheide, bosbessen en bochtige smele komen wel enkele bijzonderheden voor, zoals veelbloemige salomonszegel, grote wolfsklauw en rondbladig wintergroen. Ook groeit plaatselijk hengel, een halfparasiet die voedsel onttrekt aan de wortels van grassen. Kenmerkende heidesoorten zijn struikheide, dopheide, kraaiheide, tormentil, zandzegge en schapegras. De mineraalrijke plekken waar destijds de takken en stobben van het stormhout zijn verbrand, vertonen een dichte begroeiing van duinriet. We genoten volop van het mooie weer en na 6 km was de route gelopen. Op naar onze oude stamtent om koffie te drinken. We waren vroeg weer terug omdat Trees en Dinie om half 1 weer in Zwolle moesten zijn. WANDELING OP WOENSDAG 26 APRIL 2006: "DALFSEN" Het was niet zulk mooi weer als dinsdag, maar vol goede moed vertrokken we met 7 personen naar Dalfsen. Achter het station bij huize den Berg parkeerden we de auto. Het “Goed De Berch” wordt voor het eerst genoemd in 1483. het werd in 1703 door Willem Jan van Dedem gekocht. Ongeveer op de dezelfde plaats liet hij een nieuw huis bouwen dat in 1705 klaar was. Op de voorgevel van het huis zijn de alliantie-wapens van hem en zijn vrouw Gerbrecht van Deelen te zien. Sinds 1705 is het huis door zeven generaties Van Dedem bewoond. Lia en Eugene kwamen toen tot de ontdekking dat ze hun poles hadden laten liggen in de eigen auto en die stond nog op de parkeerplaats in Zwolle. Lia verweet Eugene dat hij de stokken vergeten was en Eugene zei dat Lia erop moest letten. Maar niet getreurd we gingen op pad en vermaakten ons best. Ria was na lange tijd ook weer aanwezig en het deed ons goed dat ze weer beter was. Jan wilde met zijn nieuwe camera de foto die Eugene op 7 december jl. had gemaakt overdoen: Jan heeft zijn camera ingesteld op breedbeeld en dat heeft het bovenstaande effect. Jan kan tevreden zijn. Uit onderstaande foto blijkt dat we als groep (hoe groot of hoe klein ook) elke wandeling weer onderwerpen vinden om over te discussiëren: Omdat niet iedereen goed in beeld stond vond jan het beter om een officiële groepsfoto te maken: Na een wandeling van ongeveer 9 km deden we ons te goed aan de koffie in het station van Dalfsen en Lia kon het niet laten om appelgebak te nemen, maar het was heel lekker zei ze. Bij thuiskomst bleken inderdaad de poles nog in de auto te liggen, die vergeten ze voorlopig niet meer.
		NAAR BOVEN